Ας φανταστούμε ένα υποθετικό ζευγάρι. Τον Γιάννη και την Ελένη.

Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτυ και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη να πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες αργότερα βγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να βλέπονται τακτικά και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι. Και ένα βράδυ, ενώ ο Γιάννης πηγαίνει την Ελένη σπίτι της, μια σκέψη περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:

- Καλά, έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;

Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο! Τόσο πυκνή σιγή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι!

Η Ελένη σκέφτεται:
"Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό; Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας; Μήπως νομίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;"

Ο Γιάννης σκέφτεται:
"Πω-πω! Έξι μήνες!"

Και η Ελένη σκέφτεται:
"Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς... Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί; Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν τον άνθρωπο;"

Ο Γιάννης σκέφτεται:
"...Χμμμ. Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν.... χμμμμ... Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε... Τότε που μόλις είχα πάρει το αυτοκίνητο από σέρβις... Χμμμ που σημαίνει... Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!"

Η Ελένη σκέφτεται:
"Ωχ! Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε; Μήπως τα βλέπω όλα λάθος; Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας; Μήπως κατάλαβε πριν από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω."

Εντωμεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται:
"Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά... Δήθεν το κρύο και μαλακίες! Τι κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι να βάλω μια ταχύτητα!"

Η Ελένη σκέφτεται:
"Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη... Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δεν φταίω που νιώθω έτσι... Απλά δεν είμαι σίγουρη..."

Ο Γιάννης συνεχίζει:
"Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα καθίκια, το ξέρω!"

Και η Ελένη:
"Ίσως είμαι τελειομανής... Να περιμένω τον ιππότη με το άσπρο άλογο, την στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με φροντίζει και νοιάζεται για 'μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που είμαι μαζί του. Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα.."

Ο Γιάννης:
"Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν!"

- Αγάπη μου, λέει η Ελένη
- Τι είναι; Απαντά ο Γιάννης
- Σε παρακαλώ... Μην βασανίζεις το εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα δάκρυα. "Ίσως δεν θα έπρεπε... Νιώθω τόσο..." (και την παίρνουν τα κλάματα...)
- Μα τι έπαθες;
- Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο!
- Δεν υπάρχει άλογο;
- Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;
- Όχι βέβαια! Απαντά ο Γιάννης, ανακουφισμένος που ξέρει επιτέλους μια σωστή απάντηση!
- Να μωρέ! Απλά... ξέρεις... χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο...
(Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Γιάννης προσπαθεί να βρει κάτι "ασφαλές" να πει) Και τελικά λέει:
-...ΟΚ!
Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει:
- Αγάπη μου... Πραγματικά νιώθεις έτσι;
- Πώς έτσι;
- Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.
- Μα ναι, φυσικά!
Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Γιάννη για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:
- Σε ευχαριστώ αγάπη μου!
- Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Γιάννης με ιδιαίτερη σιγουριά.

Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι, αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει μέχρι το πρωί.

Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνούλα όμως μέσα του του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την προσπάθεια.

Την άλλη μέρα, η Ελένη βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν την υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το βαριούνται.

Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης, καθώς θα παίζει μπιλιάρδο με ένα φιλαράκι του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα σταματήσει και θα του πει:
- Να σε ρωτήσω κάτι ρε Κώστα; Μήπως η Ελένη είχε ποτέ άλογο;

Допустим, парню по имени Роджер нравится девушка по имени Элен.

Он ее приглашает в кино, она соглашается. Прекрасный вечер.
Потом он приглашает ее поужинать. Еще лучше. Так они продолжают встречаться все чаще, и через некоторое время никто другой их уже не интересует.

И вот однажды вечером, когда он отвозит ее домой, она по дороге неожиданно, просто так, не задумываясь, говорит:

"Представляешь, сегодня как раз ровно шесть месяцев, как мы начали встречаться"
Роджер молчит. Для Элен это слишком громкое молчание. Она думает:

"Ой, зря я это сказала. Может, он чувствует себя обязанным... Он еще подумает, что я пытаюсь его связать... А он либо не хочет, либо не уверен..."

А Роджер думает: "Ни фига себе. Шесть месяцев."


Элен думает: "Да я сама не уверена что хочу что-то менять. Иногда мне самой хочется больше свободы, чтобы я могла подумать о том, к чему мы идем, и к чему придем... Может, лучше все оставить как есть? Хочу ли я сама замуж? Иметь детей? Жить вместе?"

А Роджер думает: "... так, значит, погоди... в феврале мы начали встречаться... как раз когда я взял машину в рассрочку... Ну-ка, сколько там километров набежало? Черт, масло давно пора было поменять!"


Элен думает: "Он расстроен. Это видно. Может, я неправильно поняла. Может, он ждет большего от наших отношений, больше доверительности, обязательств... Может, он это почувствовал даже раньше меня... Да, точно. Потому он и стесняется сказать о своих чувствах. Боится быть непонятым, получить отпор..."

А Роджер думает: "Надо сказать, чтобы посмотрели коробку. Плевать что они говорят - она все-таки плохо переключается. Нечего валить на холодную погоду. Какая холодная погода?! Пять градусов мороза, а она заедает, как на самосвале! И этим козлам я в прошлый раз уже заплатил 600 баксов!"

Элен думает: "Он выглядит сердитым. И я не обижаюсь. Я бы тоже разозлилась. Боже, я так виновата, зачем я все это на него свалила. И не могу ничем помочь. Потому что сама не уверена."

А Роджер думает: "Они, наверное, скажут, что гарантия - всего 90 дней. Точно. Именно так и скажут, сволочи"

Элен думает: "Может, я слишком все идеализирую. Жду рыцаря на белом коне. Роджер отличный парень, мне с ним весело, он мне по-настоящему дорог, и кажется, я ему тоже дорога. И сейчас ему плохо из-за моих самолюбивых детских фантазий!"

А Роджер думает: "Гарантия? Ну так я покажу им гарантию! Я возьму их гарантию и засуну им в..."

- Роджер! - громко говорит Элен

- Что? - говорит Роджер, опомнившись.
- Пожалуйста, не мучайся так! - ее глаза наливаются слезами
- Наверное, мне не стоило... О Господи... -
она падает на сиденье, рыдая.
- Что? - говорит Роджер
- Я такая дура! - всхлипывает Элен - Я знаю, что нет никакого рыцаря.
Правда знаю! Это глупо. Ни рыцаря, ни коня.
- Коня? - не понимает Роджер
- Ты считаешь меня дурой?
- Нет...
- Это просто... Просто я... Мне нужно время...

15-минутная пауза, в течение которой Роджер пытается быстро, насколько может, сообразить, что же все-таки ей сказать.

Наконец, так ничего и не придумав, он говорит:
- Да...
Элен придвигается к нему и берет за руку:
- О, Роджер, ты правда так думаешь?!
- Как?
- Ну, про время?
- А, - говорит Роджер, - конечно.
Элен поворачивает к нему лицо и долго смотрит ему в глаза, заставляя его мучиться в догадках, что же такое она еще скажет.
- Спасибо, Роджер - говорит она
- Не за что - говорит он

Он довозит ее до дома, и она не спит до утра, комкая подушку, а Роджер возвращается домой, открывает пиво, включает телевизор, и немедленно погружается в повтор теннисной партии между двумя чехами, о которых он никогда не слышал. Внутренний голос пытается сказать ему, что там, в машине, происходило нечто важное, но Роджер совершенно уверен, что все равно не сможет в этом разобраться, поэтому он решает не думать об этом. Примерно так же он относится
к проблемам голодающих народов.

На следующий день Элен звонит своей ближайшей подруге, может, даже двум, и они в течение шести часов обсуждают вчерашний разговор, многократно проигрывая ситуацию снова и снова, исследуя каждое слово и нюансы интонаций, принимая во внимание все возможные трактовки каждой фразы. Они будут и далее обсуждать это в течение многих недель, возможно месяцев, так и не приходя к какому-либо решению, и им это не будет надоедать.

А Рождер, однажды играя в бильярд, с общим его и Элен знакомым, между парой пива, зевнув, спросит: "Слушай. Фред, у Элен когда-нибудь была лошадь?"