Σ’ έναν από τους τοίχους του δωματίου μου
κρέμεται ένα ωραίο παλιό ρολόι που δεν
δουλεύει πια.

Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντοτε
την ίδια ώρα:
Εφτά ακριβώς.

Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σ’ έναν ασπριδερό και
άδειο τοίχο.

Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στην διάρκεια
της ημέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το
παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται από
τις στάχτες του σαν τον φοίνικα.

Όταν όλα τα ρολόγια της πόλης μέσα στην τρελή τους πορεία δείχνουν εφτά, όταν όλοι οι κούκοι
και τα μηχανικά γκονγκ σημαίνουν εφτά φορές,
το παλιό ρολόι της κάμαρας μου δείχνει να
παίρνει ζωή.

Δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ, το ρολόι μου νοιώθει σε απόλυτη
αρμονία με το υπόλοιπο σύμπαν.

Αν κάποιος κοίταζε το ρολόι εκείνες τις δύο
στιγμές θα έλεγε ότι λειτουργεί στην εντέλεια.

Μόλις, όμως, περάσει εκείνη η στιγμή, όταν όλα
τα ρολόγια πάψουν να σημαίνουν και οι δείκτες τους συνεχίσουν τον μονότονο δρόμο τους, το παλιό μου ρολόι χάνει τον βηματισμό του και παραμένει πιστό σ’ εκείνη την ώρα που κάποτε σταμάτησε.

Εγώ αγαπώ αυτό το ρολόι. Κι όσο περισσότερο
μιλώ γι’ αυτό, τόσο περισσότερο μιλώ γι’ αυτό,
τόσο περισσότερο το αγαπώ. Γιατί νοιώθω
ολοένα και περισσότερο του μοιάζω.

Είμαι κι εγώ σταματημένος σε μια στιγμή.
Κι εγώ νιώθω καρφωμένος και ακίνητος.

Κι εγώ είμαι, κατά κάποιον τρόπο, ένα άχρηστο διακοσμητικό σ’ έναν άδειο τοίχο.

Όμως, επίσης, απολαμβάνω τις φευγαλέες
στιγμές κατά τις οποίες, μυστηριωδώς, έρχεται
η ώρα μου.

Εκείνη την ώρα νοιώθω ζωντανός. Όλα είναι ξεκάθαρα και ο κόσμος γίνεται υπέροχος.

Μπορώ να δημιουργήσω , να ονειρευτώ,
να πετάξω, να πω και να αισθανθώ περισσότερα πράγματα εκείνες τις στιγμές απ’ όσο όλο
τον υπόλοιπο καιρό.

Αυτές οι αρμονικές συγκυρίες
επαναλαμβάνονται συχνά, σαν μια αναπόφευκτη
αλληλουχία.

Την πρώτη φορά που το ένοιωσα προσπάθησα να γαντζωθώ σ’ εκείνη την στιγμή, νομίζοντας ότι
θα μπορούσα να την κάνω να διαρκέσει
για πάντα.

Δεν έγινε, όμως, έτσι. Όπως στον φίλο μου, το ρολόι, έτσι κι εμένα μου ξεφεύγει ο χρόνος των άλλων.

Όταν περάσουν οι στιγμές αυτές,
τα υπόλοιπα ρολόγια, που φωλιάζουν σε άλλους ανθρώπους, συνεχίζουν την πορεία τους, κι εγώ επιστρέφω στο ρουτινιάρικο στατικό μου θάνατο,
στη δουλεία μου, στις συζητήσεις
του καφενείου, στην ανία μου, που συνηθίζω
να αποκαλώ ζωή.

Ξέρω, όμως, ότι η ζωή είναι άλλο πράγμα.

Ξέρω ότι η ζωή, η αληθινή, είναι το άθροισμα εκείνων των στιγμών που, μολονότι φευγαλέες,
μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε το
συντονισμό μας με το σύμπαν.

Σχεδόν όλος ο κόσμος νομίζει- ο δυστυχής- ότι ζει.

Υπάρχουν μονάχα στιγμές πληρότητας,
και εκείνοι που δεν το ξέρουν κι επιμένουν να θέλουν να ζουν διαρκώς, θα μείνουν καταδικασμένοι στον γκρίζο και επαναληπτικό βηματισμό της καθημερινότητας.

На одной из стен моей комнаты висят
красивые старинные часы, которые уже не
идут.

Их стрелки, остановленные почти вечность,
невозмутимо показывают одно и то же время:
семь часов ровно.

Почти всегда, часы всего лишь бесполезное украшение на беловатой и
пустой стене.

Однако, есть два момента в течение дня, два мимолетных мгновения, во время которых
старые часы, кажется, восстают из пепла, как птица Феникс.

Когда все часы города, в их сумасшедшем
ходе, показывают 7 и их кукушки
поют, а механизмы бьют 7 раз,
старые часы моей комнаты, кажется,
оживляются.

Два раза в день, утром и вечером,
часы находятся в полной гармонии
с остальной вселенной.

Если бы кто-то посмотрел на часы в это время, сказал бы, что часы идут идеально.

Однако, спустя это мгновение, когда в
остальных часах затихает их пение и стрелки продолжают монотонный путь, мои старые
часы теряют свой ход и остаются верны
тому времени, когда однажды они прекратили
идти.

Я люблю эти часы.
И чем больше говорю о них, больше
люблю их, потому что каждый раз чувствую,
что я похож на них.

Я тоже задержался в одном времени. Я тоже чувствую себя замершим и неподвижным.

Я тоже, в какой-то мере, бесполезное украшение на пустой стене.

Вместе с тем, я тоже наслаждаюсь мимолетными моментами, когда загадочным образом
наступает мое время.

В это время я чувствую, что я жив. Все понятно,
и мир становится восхитительным.

Я могу творить, мечтать, летать, говорить
и чувствовать больше вещей
в эти мгновения, чем во все
оставшееся время.

Эти гармонические совпадения встречаются и повторяются снова и снова, как неумолимая череда.

В первый раз, когда я почувствовал это, я старался удержаться за это мгновение, думая,
что смогу сделать так, чтобы это длилось
вечно.

Но, так не случилось. Как и мой старый друг часы, от меня тоже убегает время
остальных.

Когда проходят эти мгновения,
остальные часы, которые приютились на других людях, продолжают свой оборот, а я
возвращаюсь к моей повседневной статической смерти, моей работе, моей болтовне за кофе,
к моему скучному образу бытия, который
привык называть моя жизнь.

Но я знаю, что жизнь — это другое.

Я знаю, что жизнь, настоящая жизнь,
это сумма тех моментов, которые хоть и мимолетны, позволяют ощущать одну мелодию
с вселенной.

Почти весь мир, бедный, думает, что живет.

Есть только моменты полноты,
и те, кто не знают этого, и настаивают на том, kyiv5Ubrb2что жизнь всегда есть жизнь,
обречены на серый мир и повторяющийся ход повседневности.