Κάποτε

Ήμουν ερωτευμένος κάποτε μαζί σου,
Και να το πω ειλικρινά, ακόμα σ' αγαπώ,
Αλλά ας μη σ' απασχολεί πλέον αυτό,
Αφού δεν πρόκειται πια να σ' ενοχλώ.
Εγώ σε λάτρευα σιωπηλά, παρθενικά,
Γοητευμένος από το δικό σου κάλλος.
Εγώ σε αγαπούσα άδολα και τόσο στοργικά,
Έτσι, ώστε να δώσει ο Θεός, να σ' αγαπήσει
κάποιος άλλος.

Я вас любил

Я вас любил; любовь ещё, быть может,
В душе моей угасла не совсем;
Но пусть она вас больше не тревожит;
Я не хочу печалить вас ничем.
Я вас любил безмолвно, безнадёжно,
То робостью, то ревностью томим.
Я вас любил так искренно, так нежно,
Как дай вам бог любимой быть другим!

Στην Ελληνίδα
(απόσπασμα)

Γεννήθηκες να αναφλέγεις
Τη φαντασία αχαλίνωτη των ποιητών,
Να την ταράζεις και μαγεύεις
Με την φιλόφρονη ζωντάνια των χαιρετισμών,
Με της κουβέντας τη γλυκιά παραξενια
Και των ματιών τη τσαχπινιά
Με του ποδιού τη γύμνια άσεμνη
Γεννήθηκες να προξενείς τη φλογερή τρυφή
Και να γεμίζεις αγαλλίαση τα πάθη.

Гречанке
(отрывок)

Ты рождена воспламенять
Воображение поэтов,
Его тревожить и пленять
Любезной живостью приветов,
Восточной странностью речей,
Блистаньем зеркальных очей
И этой ножкою нескромной...
Ты рождена для неги томной,
Для упоения страстей.

Στην *

Θυμάμαι τη μοναδική στιγμή,
Μπροστά μου εμφανίστηκες εσύ,
Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία,.
Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.

Μέσα στα βάσανα της άνελπης μελαγχολίας,
Μέσα στη ματαιότητα της αγωνίας,
Πολλές φορές ηχούσε η γλυκιά φωνή σου,
Κι ονειρευόμουν την αγγελική μορφή σου.

Περνούσαν χρόνια, και της ζωής η μπόρα
Διασκόρπισε τα όνειρα τ’ απατηλά κι ελπιδοφόρα,
Και ξέχασα και τη γλυκιά φωνή σου,
Και την αγγελική μορφή σου.

Στης εξορίας το σκοτάδι το απόμερο,
Οι μέρες μου κυλούσαν χωρίς να καρδιοχτυπώ,
Δίχως θεότητα και χωρίς μούσα,
Χωρίς να κλαίω, να γελώ και ν’ αγαπώ.

Μετά ήρθε το ξύπνημα
Και πάλιν εμφανίστηκες εσύ,
Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία
Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.

Έγινε η καρδιά μου έξαλλη απ’ τη χαρά,
Και γι’ αυτήν εζωντανέψανε ξανά,
Και η θεότητα , και η αγάπη, και η ζωή
Με όλα της τα καλά και τα δεινά

К ***

Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолётное виденье,
Как гений чистой красоты.

В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный
И снились милые черты.

Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.

В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни мои
Без божества, без вдохновенья,
Без слез, без жизни, без любви.

Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолётное виденье,
Как гений чистой красоты.

И сердце бьётся в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.

Επέζησα μες απ’ τους άσβηστους καημούς
Και έπαψα ν’ αγαπώ τα όνειρά μου,
Πότε χαιρόμουν και γελούσα ξέχασα
Μονάχα έμειναν τα βάσανά μου.

Κατ’ απ’ τις θύελλες της μοίρας της σκληρής,
Μαράθηκε το ανθισμένο μου στεφάνι,
Ζω απομονωμένος, θλιβερός,
Και καρτερώ: θα ‘ρθει ο λυτρωμός;

Έτσι από το ψύχος χτυπημένο,
Όταν η χειμωνιάτικη η θύελλα οργιάζει,
Σ’ ένα λιανό, μικρό κλαδί,
Μοναχικό το φύλλο τρεμουλιάζει.

Я пережил свои желанья,
Я разлюбил свои мечты;
Остались мне одни страданья,
Плоды сердечной пустоты.

Под бурями судьбы жестокой
Увял цветущий мой венец -
Живу печальный, одинокий,
И жду: придёт ли мой конец?

Так, поздним хладом пораженный,
Как бури слышен зимний свист,
Один - на ветке обнаженной
Трепещет запоздалый лист!..

Στον Ποιητή

Μην εκτιμάς του κόσμου την αγάπη, ποιητή!
Εκστατικών εγκωμίων
ο θόρυβος αμέσως θα περάσει.
Θ' ακούς την κρίση του ανόητου,
το γέλασμα του πλήθους απαθές,
Όμως εσύ να μείνεις ήρεμος
και ο Θεός θα σε φυλάξει.

Να ζεις μοναχικός σαν βασιλιάς.
Βάστα το δρόμο τον ελεύθερο,
Εκεί που σε τραβά το δημιουργικό σου πνεύμα.
Και τελειοποιώντας
τους καρπούς των σκέψεων ενδόμυχων,
Να μη ζητάς ανταμοιβή για το πολύτιμό σου έργο.

Ο ίδιος είσαι ο ανώτατος κριτής
και της αλήθειας ο επιτετραμμένος.
Μπορείς να εκτιμάς πιό δίκαια απ' όλους
το δικό σου έργο.
Εισ' ευχαριστημένος άραγε, φίλε μου
καλλιτέχνη αυστηρέ;

Είσαι!
Τότε ας βρίζει το έργο σου ο όχλος μανιασμένος,
Ας ιεροσυλεί πάνω στον ιερό σου, ας νοθεύει
Και με παιδιάστικη του ζωηράδα το θρόνο σου ας ταλαντεύει.

Поэту

Поэт! не дорожи любовию народной.
Восторженных похвал
пройдет минутный шум;
Услышишь суд глупца
и смех толпы холодной,
Но ты останься тверд,
спокоен и угрюм.

Ты царь: живи один.
Дорогою свободной
Иди, куда влечет тебя свободный ум,
Усовершенствуя
плоды любимых дум,
Не требуя наград за подвиг благородный.

Они в самом тебе.
Ты сам свой высший суд;
Всех строже оценить умеешь
ты свой труд.
Ты им доволен ли,
взыскательный художник?

Доволен?
Так пускай толпа его бранит
И плюет на алтарь, где твой огонь горит,
И в детской резвости колеблет твой треножник.

Μνημείο
Exegi monumentum*

Στον εαυτό μου ανόρθωσα αχειροποίητο μνημείο,
Εκεί δεν πρόκειται να δεις το μονοπάτι το λαϊκό χορταριασμένο.
Με την κορφή του ανυπότακτη υψώθηκε πάνω απ’ τον Όλυμπο συννεφοσκεπασμένο.

Όχι, ολότελα δε θα πεθάνω! Το πνεύμα μου ποιητικό
Τη στάχτη μου θα επιζεί, τη σήψη θα διαφύγει,
Και δοξασμένος θα ’μαι , ως που στη γη
Έστω και ένας ποιητής θα ζει.

Η φήμη η γοργόφτερη για μένα θα περνά
απ’ όλη τη Ρωσία,
Και τ’ όνομά μου θα γνωρίζει ο καθένας :
Των Σλάβων το περήφανο παιδί, ο Τάταρος αγέλαστος
Και ο βουνίσιος ο Τσετσένος.

Και για πολύ καιρό θα είμαι λατρευτός
απ’ το λαό μου,
Γιατί αισθήματα βαθιά με την ποιητική μου λύρα προκαλούσα,
Γιατί στον άκαρδο αιώνα μας υμνούσα την Ελευθεριά
Και έλεος για τους αμαρτωλούς καλούσα.

Στην προσταγή του Παντοδύναμου, ω! μούσα μου, να υπακούς,
Να μην αφήνεις τους άκακους στη λάκκα,
Με απάθεια να δεχθείς το έπαινο, τη διαβολή
Και μην αμφισβητείς τον βλάκα.

Памятник
Exegi monumentum.*

Я памятник себе воздвиг нерукотворный,
К нему не зарастёт народная
тропа,
Вознёсся выше он главою непокорной
Александрийского столпа.

Нет, весь я не умру - душа в заветной лире
Мой прах переживёт и тлeнья убежит -
И славен буду я, доколь в подлунном мире
Жив будет хоть один пиит.

Слух обо мне пройдёт
по всей Руси великой,
И назовёт меня всяк сущий в ней язык,
И гордый внук славян, и финн,
и ныне дикий
Тунгус, и друг степей калмык.

И долго буду тем любезен
я народу,
Что чувства добрые я лирой
пробуждал,
Что в мой жестокий век восславил я
свободу
И милость к падшим призывал.

Веленью бoжию, о муза,
будь послушна,
Обиды не страшась, не требуя венца;
Хвалу и клевету приeмли равнодушно
И не оспаривай глупца.

Μελαγχολία

Στης Γεωργίας τα βουνά κείται η καταχνιά
Μπροστά μου η Αράγκβη θορυβεί απεγνοσμένα,
Είμαι περίλυπος με θλίψη ελαφριά,
Η θλίψη μου ολόγιομη με σένα.
Μελαγχολώ με λύπη γαληνή,
Αυτό διόλου δε με βασανίζει,
Και η καρδιά μου αγαπά, πονεί,
Γιατί, χωρίς λαχτάρα, δεν μπορεί να ζει.

На холмах Грузии лежит ночная мгла;
Шумит Арагва предо мною.
Мне грустно и легко; печаль моя светла;
Печаль моя полна тобою,
Тобой, одной тобой... Унынья моего
Ничто не мучит, не тревожит,
И сердце вновь горит и любит — оттого,
Что не любить оно не может.