Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή
τη βυθισμένη.
Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της αδικίας.
Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη αγάπη
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.
Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.
Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.
Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω
σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες. |
Склонись, если сможешь, к темному морю, забыв
об отзвуках флейты, забыв о босых ногах,
которые топтали твой сон в жизни другой, утонувшей.
Напиши, если сможешь, на черепке последнем
день, место и имя
и кинь его в море, пусть он тоже утонет.
Нагими остались мы здесь на этом плавучем камне,
глядя, как острова возникают из моря,
глядя, как красные острова погружаются в глубину,
в свой сон, в наш сон.
Нагими остались мы здесь,
и весы в наших руках
склоняются к несправедливости.
Силы каблук, ничем не смущенная воля,
расчетливая любовь,
предначертания, что созревают под солнцем,
путь судьбы: удар по плечу молодой
ладони;
в том краю, что не смог устоять и рассыпался,
в том краю, что когда-то был нашим, -
лишь пепел, и ржавчина, и тонущие острова.
Жертвенники разбиты,
друзья забыты,
пальмовые ветви в грязи.
Дай, если сможешь, рукам своих странствий свободу
здесь, в закоулке времен, на корабле,
коснувшемся горизонта.
Когда уже брошена кость,
когда штык наткнулся на панцирь,
когда глаз твой сумел распознать врага,
когда в обнищавших душах
иссохла любовь;
и, оглянувшись вокруг, ты видишь вокруг, что окружен
кольцом подкосившихся ног,
кольцом безжизненных рук,
кольцом покрытых мраком очей;
Когда даже смерть
не можешь выбрать по сердцу
и подчиняешься зову -
волчьему вою, -
велению долга; тогда,
если сможешь, дай рукам своим странствий свободу,
отбрось неверное время
и погрузись в глубину.
Погружается поднимающий тяжкие камни.
http://www.vekperevoda.com/1900/llihacheva.htm |