Γύριζα απ' το κυνήγι, τραβώντας από μια δεντροστοιχία του κήπου. Το σκυλί έτρεχε μπροστά μου.

Αξαφνα τα βήματά του έγιναν πιο αργά και φαινόταν σα να παραμόνευε κάτι.

Κοίταξα καλά και είδα ένα σπουργιτάκι με κιτρινωπό χρώμα κοντά στο ράμφος του και με πούπουλο στο κεφαλάκι του. Είχε πέσει απ' τη φωλιά του. Ο αγέρας κουνούσε δυνατά τις σημύδες του κήπου. Το σπουργιτάκι καθόταν ακίνητο μ' απλωμένες τις φτερούγες του, που μόλις άρχισαν να μεγαλώνουν, δεν μπορούσε όμως να πετάξει.

Το σκυλί μου αργά - αργά πλησίαζε το σπουργιτάκι, όταν άξαφνα από ένα κοντινό δέντρο ξεπετάχτηκε ένα γέρικο σπουργίτι με μαύρο το στήθος του κ' έπεσε σαν μια πέτρα ακριβώς μπροστά στο μούτρο του σκύλου μου. Παραμορφωμένο, με φουντωμένα τα φτερά του και μ' απελπισμένη και γεμάτη λύπη φωνή πήδησε μια - δυο φορές μπροστά στ' ανοιχτό στόμα του σκύλου.

Το γέρικο σπουργίτι όρμησε να γλιτώσει το παιδί του. Όλο του το σωματάκι σπαρταρούσε από φρίκη, η φωνούλα του αγρίεψε και βράχνιασε, ήταν έτοιμο να πεθάνει, να θυσιαστεί!

Σαν τι πελώριο τέρας να έβλεπε το σκυλί! Κι όμως δεν μπόρεσε να κάτσει ήσυχα - ήσυχα πάνω στο ψηλό του κλαδί, όπου ήταν τόσο ασφαλισμένο... Μια δύναμη πιο δυνατή κι απ' τη θέλησή του το έριξε απ' εκεί πάνω.

Ο Τρεζόρ (έτσι λέγανε το σκυλί) σταμάτησε κι έκανε πίσω, καθώς φαίνεται κι αυτός αναγνώρισε τη δύναμη. Βιαστικά φώναξα το ντροπιασμένο σκυλί κι έφυγα απ' αυτόν τον τόπο, γεμάτος ευλάβεια.

Έτσι ήταν και μη σας φανεί παράξενο. Αισθανόμουνα ευλάβεια μπροστά σ' εκείνο το μικρό ηρωικό πουλί, μπροστά στη μεγάλη του στοργή.

Η αγάπη έλεγα, είναι πιο δυνατή κι απ' το θάνατο και το φόβο του θανάτου. Μονάχα μ' αυτήν, μόνο με την αγάπη κρατιέται και κινείται η ζωή.

Μετάφρ. Ελ. Κυριακίδου - Δημητρίου, "Ν. Εστία" 15/5/1984

Я возвращался с охоты и шёл по аллее сада. Собака бежала впереди меня.

Вдруг она уменьшила свои шаги и начала красться, как бы зачуяв перед собою дичь.

Я глянул вдоль аллеи и увидал молодого воробья с желтизной около клюва и пухом на голове. Он упал из гнезда (ветер сильно качал березы аллеи) и сидел неподвижно, беспомощно растопырив едва прораставшие крылышки.

Моя собака медленно приближалась к нему, как вдруг, сорвавшись с близкого дерева, старый черногрудый воробей камнем упал перед самой её мордой - и весь взъерошенный, искажённый, с отчаянным и жалким писком прыгнул раза два в направлении зубастой раскрытой пасти.

Он ринулся спасать, он заслонил собою своё детище… но всё его маленькое тельце трепетало от ужаса, голос одичал и охрип, он замирал, он жертвовал собою!

Каким громадным чудовищем должна была ему казаться собака! И всё-таки он не мог усидеть на своей высокой, безопасной ветке… Сила, сильнее его воли, сбросила его оттуда.

Мой Трезор остановился, попятился… Видно, и он признал эту силу.

Я поспешил отозвать смущённого пса - и удалился, благоговея.

Да; не смейтесь. Я благоговел перед той маленькой героической птицей, перед любовным её порывом.

Любовь, думал я, сильнее смерти и страха смерти. Только ею, только любовью держится и движется жизнь.

Апрель, 1879