Ο διάβολος κυβερνάει την ματαιότητα
-Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε
“κοσμοκράτορα”;
Είναι πράγματι;
- Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος
τον κόσμο! Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου” , δεν εννοούσε ότι είναι
κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα,
στην ψευτιά.
Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο
κοσμοκράτορα!
Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία
“του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου”.
Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον “κόσμο”.
“Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου.
Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου
σκοτισμένο.
Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.
Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει
τελικά αιώνια.
Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψει. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.
- Γέροντα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο κακό κάνει το κοσμικό πνεύμα και παρασυρόμαστε από αυτό;
- Γιατί το κοσμικό πνεύμα μπαίνει σιγά-σιγά, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε στην φωλιά του λαγού. Στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε τον λαγό να βάλει λίγο το κεφάλι του μέσα στην φωλιά του, για να μη βρέχεται. Μετά έβαλε το ένα πόδι, μετά το άλλο, και τελικά μπήκε ολόκληρος, και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω τον λαγό.
Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει με μικρές παραχωρήσεις και σιγά-σιγά μας κυριεύει. Το κακό λίγο-λίγο προχωράει. Αν ερχόταν απότομα, δεν
θα ξεγελιόμασταν.
Βλέπεις, αν θέλεις να ζεματίσεις έναν βάτραχο, πρέπει να του ρίξεις λίγο-λίγο το ζεματιστό νερό. Αν το ρίξεις απότομα όλο μαζί, πετιέται και φεύγει’ γλιτώνει. Ενώ, αν του ρίξεις λίγο καυτό νερό, στην αρχή θα το τινάξει λίγο, και σιγά-σιγά θα ζεματιστεί, χωρίς
να το καταλάβει.
«Βρε, βάτραχε, αφού σου έριξε λίγο καυτό νερό, σήκω και φύγε!»
Δεν φεύγει.
Φουσκώνει-φουσκώνει και μετά ζεματιέται. Έτσι κάνει και ο διάβολος’ μας ζεματίζει λίγο-λίγο, και τελικά, χωρίς να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ζεματισμένοι!
|
Диавол правит суетой
— Геронда, почему диавола называют
"миродержцем"?
Он что, правда, владычествует миром?
— Этого еще не хватало, чтобы диавол правил миром! Сказав о диаволе "кня́зь ми́ра сего́;", Христос имел в виду не то, что он миродержец, но то, что он господствует суетой,
ложью.
Да разве можно! Разве Бог допустил бы диавола до
миродержительства?
Однако те, чьи сердца отданы суетному, мирскому,
живут под властью
"миродержи́теля ве́ка сего́;".
То есть диавол правит суетой и теми, кто
порабощен суете,
миру.
Ведь что значит слово "мир"? Украшения, суетные финтифлюшки, не так ли? Итак, под властью диавола находится тот, кто порабощен суетой.
Сердце, плененное суетным миром, удерживает душу в состоянии неразвивающемся, а ум — в помрачении. И тогда человек только кажется человеком, по сути же он является духовным
недоноском.
Помысл говорит мне, что величайший враг нашей души, враг больший, чем даже диавол, это мирской дух. Он сладко увлекает нас и навеки оставляет нас
с горечью.
Тогда как если бы мы увидели самого диавола, то нас охватил бы ужас, мы были бы вынуждены прибегнуть к Богу и без сомнения шли бы в рай. В нашу эпоху в мир вошло много мирского, много духа мира сего. Это "мирское" разрушит мир. Приняв в себя мир сей, [став изнутри "мирскими"], люди изгнали из себя Христа.
— Геронда, почему же мы не понимаем, как много зла приносит мирской дух, и увлекаемся им?
— Потому что мирской дух проникает в нашу жизнь мало-помалу. Как еж к зайцу в домик входил: сначала он попросил зайца разрешения просунуть в его домик свою голову, чтобы она не мокла под дождем. Потом просунул в домик одну лапку, потом другую и, наконец, весь протиснулся внутрь и своими иголками вытеснил косого из его жилища.
Так и мирское мудрование обманывает нас маленькими уступками и мало-помалу овладевает нами. Зло идет вперед потихоньку. Если бы оно продвигалось резкими скачками, то мы бы
не обманывались.
Когда [озорники] ошпаривают лягушку, то льют на неё кипятком по капельке. Если вылить на лягушку весь кипяток сразу, то она подпрыгнет и убежит от опасности. Если же чуть полить на нее кипятком, то сначала она стряхнет его, а потом успокоится. Если продолжать лить понемногу, то сперва она опять будет его немного стряхивать, но постепенно обварится и не заметив как. "Да что же ты, квакушка! Раз на тебя плеснули кипятком, вскакивай и беги!". Нет, не убегает.
Надувается, надувается, а потом обваривается. Так же поступает и диавол — он "обдает нас кипятком"по капельке, а в конечном итоге, и не заметив как, мы оказываемся "сваренными".
|